Onno Bloemers

Van planeten naar projecten

Op een geluidsopname uit omstreeks 1974 (ik was iets van 4 jaar oud) voer ik een gesprekje met mijn ouders en vertel dat ik uitstekend geslapen heb, vooral ook omdat ik maan en sterren heb gezien. Die belangstelling voor sterrenkunde uit mijn vroegste jeugd heeft me nooit losgelaten. Toen ik een jaar of 8 was kon ik een kleine telescoop lenen van familie – eigenlijk een kijker bedoeld om wild te spotten – om een eerste blik te werpen op maankraters, planeten en heldere nevels. Mijn kinderkamer had de luxe van een balkon en ik herinner me heldere nachten, 18 graden onder nul en bijvoorbeeld de totale maansverduistering van 9 januari 1982, een gebeurtenis waar ik maandenlang naar toe leefde. Gelukkig was het helder die avond.

Rond die tijd spaarde ik voor een eigen telescoop, mijn grootouders verrasten mij door het gespaarde bedrag te verdubbelen waardoor ik me in plaats van een wiebelig instapmodel een stevig gemonteerde, hoogwaardige kijker kon veroorloven. De combinatie met fotografie was helemaal geweldig: door lang te belichten (en nauwkeurig mee te volgen) kon je op film meer vastleggen dan je kunt zien.

Ik ben daar nog steeds actief mee bezig. Met alleen een camera of telescoop ben je er niet. Mechanisch, optisch, softwarematig: het gaat om een voortdurend veranderend samenspel van een hele reeks elementen van volstrekt verschillende karakters, waarbij de reis uiteindelijk net zo waardevol is als de bestemming. Een complexe puzzel, waar pas als alles op z’n plek valt een prachtige foto uit voorkomt!

Kortom